Als trainer in 2014 van het A1, hier samen met Ferry van der Meij.

Op woensdagmorgen 24 juli 2019 is op 73-jarige leeftijd Rolf Oostinga overleden. Zijn overlijden kwam niet geheel onverwacht; Rolf was al langere tijd ernstig ziek. Maar Rolf vond dat het zijn tijd nog niet was en vocht met alles wat hij waard was voor een zo goed en lang mogelijk leven met zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen. Naast zijn familie speelden ook zijn vrienden een grote rol in zijn leven. En niet geheel toevallig zaten daar heel veel mensen van Sportclub Westervoort bij.

Rolf kwam voor het eerst met Sportclub in aanraking in de tachtiger jaren, toen hij zijn zoon René aanmeldde. Hij was met zijn familie vanuit Groningen naar Westervoort verhuisd vanwege zijn werk bij de Stichting Arbeidszaken Betaald Voetbal op Papendal. In 1989 werd Rolf halverwege het seizoen trainer van het eerste van Sportclub. Na dat eerste half jaar volgden nog 3 hele seizoenen: een in de vierde klasse, waarin men na twee legendarische beslissingswedstrijden kampioen werd en nog twee in de derde klasse. Hierna vertrok Rolf om elders zijn geluk te beproeven, maar de band met Sportclub bleef.

In december 2010, toen er even een tijdelijke vacature was voor hoofdtrainer, besloot Rolf de uitdaging weer aan te gaan en zijn carrière bij Sportclub te herstarten. Nadien is hij niet meer weggeweest. Na die tijdelijke job trainde hij nog twee jaar de A1 en hij werd lid van de Technische Commissie. Vanwege zijn grote staat van dienst kreeg hij zelfs de titel verenigingsmanager. Rolf trad samen met zijn collega’s van de Technische Commissie op als verbindingspersoon tussen de jeugd en de seniorenselecties. Ook stak hij veel tijd in het adviseren en stimuleren van trainers; in zijn ogen samen met de vrijwilligers het belangrijkste kapitaal van de club. Zijn laatste kunststukje als trainer verrichtte hij door in 2016 samen met Jan Wolters trainer van dames 1 te worden. Dit heeft hij door zijn ziekte helaas maar een half jaar kunnen doen, iets wat hij altijd ontzettend jammer is blijven vinden. “Dit had ik veel eerder moeten gaan doen” meldde hij meermaals. En dat ook de dames hem niet vergeten waren, bleek toen hij in mei van dit jaar gevraagd werd om na de kampioenswedstrijd van dames 1 de kampioensschaal te overhandigen. Dit was voor alle partijen een zeer emotioneel gebeuren.

Wat hem kenmerkte was zijn immer aanwezige positivisme en zijn realistische kijk op Sportclub: een gezonde balans tussen prestatie en recreatie. Hij streefde naar het hoogst haalbare, maar dat mocht niet ten koste gaan van de clubcultuur van gezelligheid en saamhorigheid. Hij had bewondering voor het G-team, de BASN, de VUT-ploeg, het bestuur, vrijwilligers, kortom voor iedereen die wat met en voor de club deed. Hij was een graag geziene gast op kermissen, het Moes aete en de afsluitavond van het seizoen. Bij dit laatste verzorgde Rolf de prijsuitreiking van de speler en speelster van het jaar. In zijn daarbij gesproken onnavolgbare (en vaak lange) speeches was altijd een ding kenmerkend: zijn enthousiasme en liefde voor het voetbal in het algemeen en Sportclub Westervoort in het bijzonder.